این استاد دانشگاه سرطان لاعلاجش را تدریس می‌کند
به گزارش همشهری آنلاین قضای روزگار این بود که دکتر لین که سال‌ها در مورد سرطان ریه در غیر سیگاری‌ها تحقیق و تدریس کرده بود، به همان بیماری دچار شود.
او گفت: «من به نمونه بارز این بیماری تبدیل شده‌ام.»
لین که هرگز سیگار نکشیده و در معرض دود سیگار هم قرار نگرفته بود، نماینده یک جمعیت رو به رشد از مبتلایان به این نوع سرطان ریه است.
بررسی‌های اخیر نشان می‌دهند در میان آسیایی‌ها، احتمال ابتلا به سرطان ریه در زنان غیرسیگاری دو برابر زنان غیرآسیایی است. لین ۵۰ ساله به جای عقب‌نشینی از تشخیص خود، تصمیم بی‌سابقه‌ای گرفت: او یک دوره آموزشی استنفورد با محوریت تجربه‌اش از سرطان خودش ایجاد کرد و به دانشجویان پزشکی، نگاهی بدون فیلتر به بیماری لاعلاج از دیدگاه یک بیمار ارائه داد.
لین در کلاس خود گفت: «من سرطان ریه مرحله چهار دارم که قابل درمان نیست. احتمالاً به علت این سرطان یا چیزی مرتبط با این سرطان خواهم مرد. ممکن است یک سال، ممکن است دو سال، ممکن است پنج سال طول بکشد، واقعاً نمی‌دانم.»
هدف این دوره ایجاد تعادل در آموزش پزشکی با نشان دادن آنچه بیماران واقعاً تجربه می‌کنند، به دانشجویان بود.
لین توضیح داد: «اگرچه من به عنوان یک پزشک می‌دانستم که یک بیمار چه چیزی را پشت سر می‌گذارد، اما درکی واقعی از آن نداشتم.»
لین تا هفته سوم در حال مستندسازی درمان‌های شیمی‌درمانی خود برای دانشجویان بود و هم علائم جسمی و هم مشکلات عاطفی را به اشتراک می‌گذاشت.
او به کلاسش گفت: «حالت تهوع دارم. به همین خاطر امروز از چیپوتله (سس تند مکزیکی) پرهیز کردم.»
لین با وجود تشخیص بیماری لاعلاجش همچنان بر زندگی کردن تمرکز دارد تا آماده شدن برای مرگ. اولویت‌های او بر گذراندن وقت با خانواده با همسرش، کریستین، و دو پسرشان، دومینیک ۱۷ ساله و آتیکوس ۱۳ ساله متمرکز است.
لین در مورد تشخیص و پیش‌آگهی بیماری‌اش با خانواده‌اش صادق بوده است. لین برای پسرانش نامه‌هایی برای زمانی که دیگر آنجا نیست نوشته و به آنها گفته است: «چه اینجا باشم چه نباشم، می‌خواهم بدانید که دوستتان دارم. از میان بسیاری از کارهایی که انجام داده‌ام و به زندگی‌ام معنا بخشیده‌اند، پدر شما بودن از همه چیز بزرگتر است.»
فلسفه تدریس لین فراتر از دانش پزشکی است و همچنین بر مهربانی و قدرت امید تمرکز دارد.
او گفت: «وقتی بیمار هستید، فراموش کردن مهربانی آسان است. وقتی حالتان خوب نیست، وقتی سرتان شلوغ است، وقتی زندگی شما را زمین‌گیر کرده است، فراموش کردن مهربانی آسان است.»
این دوره با نامه‌ای از یک بیمار سابق آغاز شد که نوشته بود: «با من طوری رفتار کردید که با پدر خودتان رفتار می‌کنید.» بیمار دو هفته پس از نوشتن نامه درگذشت.
لین با احساسی گفت: «او در آخرین ساعات و روزهای زندگی‌اش برای من نامه نوشت. و به نوعی، این کلاس بخشی از نامه من است، راهی برای ادای دین به جامعه‌ام.»
در پایان دوره، لین با الهام از سخنرانی خداحافظی معروف لو گریگ، به دانشجویانش گفت: «من خودم را خوش‌شانس‌ترین مرد روی زمین می‌دانم. می‌دانم که دوران سختی را پشت سر گذاشتم، اما چیزهای زیادی برای زندگی کردن دارم.»
منبع: سی‌بی‌اس نیوز
